Opis
Zespół budynków wyróżniający się na tle zwyczajnych wówczas metod budowlanych – taki był pomysł mistrza murarskiego Riehmera pod koniec XIX wieku, który zrealizował śpiewająco. Ponieważ Berlin w okresie industrializacji charakteryzował się wąską zabudową z wewnętrznymi dziedzińcami. Riehmer porzucił ten projekt – całkowicie w duchu wyrafinowanej jakości życia – i zamiast tego stworzył prywatną ulicę i obszerne ogrody pomiędzy 18 domami. Stworzył więc cichą, zieloną idyllę w środku miasta. Projekt zagospodarowania przestrzennego ogrodu na dziedzińcu przewiduje różnorodne zastosowania: Oprócz wysp spokoju osadzonych w różnorodnej roślinności, znajdą się tam miejsca spotkań pod starymi drzewami, ale także naturalne place zabaw i teren do gry w boule. Elementy ogrodu, takie jak pływające drewniane ławki, kamień naturalny i rzeźby, harmonijnie uzupełniają się ścieżkami i łóżkami.Hofgarten Riehmera jest bardzo centralnie położony i dobrze skomunikowany w środku Kreuzberg. Jest to idealna baza wypadowa dla osób, które lubią tętniące życiem wielkie miasto z jego różnorodną ofertą, a jednocześnie nie chcą przegapić ciszy i spokoju miejskiego odosobnienia. Mało która dzielnica Berlina jest tak wielokulturowa jak Kreuzberg, gdzie z różnorodnych stylów życia wyłoniła się swobodna, tolerancyjna i otwarta społeczność. Tutaj kontrasty postrzegane są jako wzbogacenie i kultywowanie różnorodności, co jest szczególnie widoczne w gastronomii z kuchniami z całego świata, na kolorowych cotygodniowych targach i tętniącej życiem scenie ulicznej. Obok palarni kawy znajduje się mały sklepik z artykułami papierniczymi, obok eleganckiej agencji reklamowej jest turecki warzywniak, a na podwórku znajduje się mały teatr rozrywkowy – kolorowa mieszanka sprawia, że Kreuzberg jest tak ujmujący. To szczególne podejście do życia uzupełniają liczne parki i tereny zielone, a także brzegi Kanału Landwehry i dopełniają różnorodną ofertę artystyczną i kulturalną.Podczas renowacji Hofgarten Riehmera konserwatorzy zabytków i konserwatorzy zabytków prześledzili najmniejsze szczegółowe elementy okresu budowy. Pojawiło się wiele pytań: czym pokryto ściany i na jaki kolor pomalowano drewniane elementy? Gdzie były jeszcze ślady podkładu? Jak dobrano kolorystykę elementów sztukatorskich? Sprawdzano każdą możliwą wskazówkę, a czasem nawet ukrywano ją jako fragmenty tapety za listwami przypodłogowymi. Stolarze, malarze i ślusarze pracowali bardzo szczegółowo, aby odnowić stare i połączyć je z nowym.
