Opis
Dom przy ulicy Verde 9 (dziś ulica Gheorghe Manu) został zbudowany w latach 1911-1923 z inicjatywy Tațiany Niculescu-Dorobanțu. Jedna z czterech córek Iona C. Brătianu, Tațiana (1870–1940) poślubiła w 1900 r. Ilie I. Niculescu-Dorobanțu (1873–1943), liberalną postać polityczną i prefekt Ilfova. Dzięki ich właściwościom będzie można zobaczyć również dwór Darvari, niedaleko Bukaresztu. Plany architekta Grigore'a Cercheza (Cerkeza) określały „budynek o 2, 3 i 4 kondygnacjach, o masywnych ścianach, pokrytych dachówką” o powierzchni 668,29 m2. W liście z 9 maja 1910 r. Skierowanym do jej siostry Măriuţa Pillat w Paryżu, Tațiana wyznała: „Wierzę, że będziemy mieli naprawdę piękną rezydencję w stylu Ludwika XII, z rzeźbionym kamieniem i wyeksponowaną bryłą”. 25 września 1913 roku Taţiana była we Francji, pisząc do Sabiny Cantacuzino: „Zamki nad Loarą, o których nawet nie wspominam, zdumiewa mnie tak wiele piękna i jestem bardzo dumny, gdy zdaję sobie sprawę, że bez porównania z nimi mój dom jest bardzo piękny. Niestety wąska uliczka sprawia, że pałac wygląda na zatłoczony ”. Do wyposażenia wnętrza Tațiana wybrała rumuńską tradycyjną sztukę i eksponaty ze sklepów z antykami w Paryżu i Monachium. Z Hiszpanii przywiozła meble i gobeliny. Chciała, żeby wszystko było idealne i powiedziała swoim bliskim znajomym: „Pokażę ci ten pokój dopiero wtedy, gdy będzie kompletnie umeblowany”. Imponujący budynek ma urok gotyckiej katedry, z wykwintnymi elementami konstrukcyjnymi i dekoracyjnymi: odsłonięta ceglana fasada w kilku odcieniach czerwieni, sylwetki wież, portal wejściowy, imponujące okna, z rzeźbionymi elementami kamiennymi w neogotyckim stylu moda, gzymsy, gargulce, witraże i spiczaste łuki, które wyznaczają zewnętrzną i wewnętrzną stronę. W testamencie Ilie I. Niculescu-Dorobanțu podarował budynek Zakładowi Ion C. Brătianu, pod warunkiem, że stanie się on muzeum „Ilie, Tațiana i Ion Niculescu-Dorobanțu”. W latach 1948-1957 w domu znajdowała się stołówka pracowników Ministra Przemysłu. W 1956 r. Pod naciskiem Dyrekcji Zabytków, która uznała budynek za „jedną z najcenniejszych architektonicznie w stolicy”, została zaliczona do dziedzictwa Ministerstwa Kultury i Oświaty, w trakcie prac konsolidacyjnych. Od 1958 r. Było siedzibą Technikum choreograficznego, w którym uczyło się 300 uczniów. Dziś, ponad sto lat po wybudowaniu, imponująca rezydencja w stylu neogotyckim zachowuje swój tajemniczy urok, fascynując przechodniów imponującymi wymiarami i unikalnymi detalami konstrukcyjnymi, wykonanymi przez jednego z najważniejszych rumuńskich architektów. Źródła: Simina Stan, „Reședința Ilie I. Niculescu-Dorobanțu, monument istoric”, in Revista Arhitectura, iulie 2015 Narcis Dorin Ion, „Memoria unui oraș - București”, wyd. Institutul Cultural Român, București, 2012
